<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d7758679\x26blogName\x3disms+end+schisms\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://qarcq.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den_US\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://qarcq.blogspot.com/\x26vt\x3d8200749065121182551', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

isms end schisms

η ζωή, το σύμπαν & τα πάντα με δανεική ψηφιακή

I can see you... changing me

Με την αιθανόλη στις φλέβες, η έκτη είναι η μόνη αίσθηση που εμπιστεύεσαι. Στο δρόμο της επιστροφής ο ίσκιος σου, άλλοτε προπορεύεται σαν πιστή τετράποδη υποχρέωση και σνιφάροντας σε τραβάει προς την επόμενη γωνία για να σε γυρίσει σπίτι κι άλλοτε σα μικρό παιδί, κρύβεται τρομαγμένος πίσω σου, σπρώχνοντας σε προς την πλησιέστερη κολόνα.

Στον άδειο πεζόδρομο οι γάτες ξαφνιάζονται από την αθόρυβη διέλευση σου. Σε αντιλαμβάνονται αφού τις έχεις ήδη προσπεράσει. Θα μπορούσες να τους είχες δέσει τις ουρές μεταξύ τους και να απολαύσεις μια από εκείνες τις σκηνές όπου το είδωλο πετάει το πουκάμισο του στις θαυμάστριες τις πρώτης σειράς. Αφήνεις αμφιβολίες και ανασφάλεια στο πέρασμα σου. Τα αιλουροειδή αναρωτιούνται για τα ζωώδη ένστικτα τους, τη λειτουργία των αισθήσεων και τις εφτά ζωές. Γιατί τις εγκατέλειψε στιγμιαία απροστάτευτες η φύση; Ίσως εκείνη γνώριζε ότι δεν αποτελούσες απειλή. Δεν ήσουν καν εκεί.

Το βιομηχανικό λιθόστρωτο, ατελείωτο παζλ, στερείται ενός εκ των σωμών λίθων του. Ακούς φωνές και γυναικείους καγχασμούς. Κάποιοι ανήκουν στο ξενυχτισμένο φαγοποτείον στα δεξιά σου, άλλοι σε μια θολή ανάμνηση, στα αδέξια σου. Ακούς τα φύλλα στα δέντρα να ψιθυρίζουν θροΐζοντας σχόλια και λαϊκές ρήσεις. Πολλή σιωπή. Ακόμα και για καθημερινή βράδυ. Σταματάς κάτω από μια λάμπα και κοιτάζεις γύρω σου. Με την αιθανόλη στις φλέβες, η έκτη είναι η μόνη αίσθηση που εμπιστεύεσαι και εσύ αισθάνεσαι ότι σε κοιτάζουν επίμονα.


This entry was posted on Saturday, October 08, 2005 at 3:52 AM. You can skip to the end and leave a response.

« Home | Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »

9:19 AM

Γι αυτό σε πάω. Δεν έπεσες, έ;    



9:21 AM

επικινδυνες ισορροπιες...    



1:45 PM

Πεσμένος ήμουν όλη την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτή η έξοδος, είχε απώτερο σκοπό, να πατήσω ξανά γερά στις οπλές μου.

Υπάρχει εκείνο το lyrico άσμα των U2 που λέει χαρακτηριστικά: ‘I must be an acrobat, to talk like this and act like that…’. Για μεγάλο χρονικό διάστημα το αυτί μου άκουγε το Bono να λέει: ‘Honestly, I grow bad, talk like this and act like that.’. Άσχετο; Σχετικό.    



8:16 PM

sto zooropa den einai to acrobat?
ton eixa liwsei ton disko...    



2:28 PM

μάλλον το achtung baby είχε λιώσει cd...    



2:29 PM

είχες
είχες
είχες!    



3:26 AM

...
(=Ενός λεπτού σιγή για το θάνατο αυτού του ελατού ίσκιου το ξημέρωμα, με το σβήσιμο των στύλων της ΔΕΗ.)    



5:51 AM

ne
ne
ne
ne!    



» Post a Comment