isms end schisms

Τριμελής αντροπαρέα υδατογραφούμε τράιμπαλ δημιουργίες στο ξύλο με τον υγροποιημένο αέρα που κυλάει απ’ τα ποτήρια μας.

-‘Κάθεστε σα τελειωμένοι στη μπάρα’, λέει ευγενικά η πιο καλή γκαρσόνα.

-‘Αυτή είναι η αρχή της’, της εξηγώ δισήμαντα.
‘Το τελείωμα είναι δεξιά στο βάθος…’και γνέφω προς το άδειο μισό του μαγαζιού όπου καταλήγει το λουστραρισμένο μαόνι και μισοστέκεται ακουμπισμένος και ολομόναχος ο γκόμενος της. Χαμογελάει, παίζει τα βλέφαρα του και κλώθει προσεκτικά κι εκείνος το σκαμπό του. Η ‘καλή’ του μας απορρίπτει ομαδικά με ένα ξινό χαμόγελο. Υπερευαισθησίες μιας κυνικά επικριτικής συνεργάτιδας. Με λατρεύει όταν λείπει η αδελφή ψυχή της, αλλά εδώ και ώρα τρώγεται και με κεντρίζει. Λες να την πλήγωσα με αυτό που είπα; Δε θα μας ξαναενοχλήσει για απόψε.

-Ζηλεύεις! (…έκανα λάθος)

-Μόνο τα ποτά που πίνει τζάμπα ίσως.

-‘Ζηλεύεις!’, προβάρει επαναλαμβάνοντας την πνευματώδη μονολεκτική ατάκα της.

-‘Στάνταρ’, ανταποδίδω το παντός καιρού αφοπλιστικό κλισέ μου.
'Εάν αναφέρεσαι γενικά, θα συμφωνήσω μαζί σου, ναι γενικά ζηλεύω, ωστόσο πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό με το οποίο είναι μάταιο και αφύσικο να μάχομαι. Αυτή η κεκαλυμμένη εκδήλωση πάθους είναι καθαρά ζωδιακή υπόθεση. Εσύ ξέρεις απ’ αυτά. Γεννήθηκα έτσι. Εάν δεν κατανοείς και δεν αναγνωρίζεις τη συμβολή της ζήλιας στο ερωτικό δράμα, τουλάχιστον μην την κατακρίνεις ως ψεγάδι και αδυναμία. Δηλαδή έτσι και γεννιόμουν κουτσός, θα επαναλάμβανες σε όλους εδώ μέσα ότι δεν μπορώ να χορέψω;'

--'Τι σου λέει πάλι αυτός;', αναφωνεί με την είσοδο του ο εργοδότης μας και αφήνει μετέωρο το προηγούμενο ερώτημα.

-Ε, τα δικά του.

--Δε σου ’χω πει να μην πειράζεις τα κορίτσια μας;

-Δεν τα πειράζω. Τεστάρω τις αντοχές τους στη γοητεία μου και δέχομαι σεξουαλικές παρενοχλήσεις ανά τρίλεπτο. Είναι αδύναμες σου λέω. Θα σου το κλείσουν το μαγαζί.

--Καλά, εσύ γιατί κάθεσαι και δεν αλλάζεις καμιά μουσική που έχει κολλήσει το cd εδώ και ώρα;

-Δεν έχει κολλήσει είναι λούπα.

--Παίξε κάτι πιο αναγνωρίσιμο.

-Έχω τον ύμνο του Ολυμπιακού, να το βάλω Dj Babis; Μαρία, βάλε μου μια πανγαλακτική γαργαροκροτίδα όταν μπορέσεις.

-Μια τι;

-Ξέχασα. Μόνο αναγνωρίσιμα ποτά.

--Έχω παρέα έξω, παίξε κάτι απ’ αυτά τα γλυκά τα δικά σου. Ξέρεις εσύ.

-Μπάμπη, παράτα το. Οι μόνοι που πηδούν εδώ μέσα είναι οι δίσκοι και τα σιντιά μου στα μηχανήματα σου. Ήρθε ένα θηλυκό στο μαγαζί και θα αλλάξουμε διακόσμηση; Εμένα που με βλέπεις, έχω κάνει ‘ψυχολογία χώρου’ και λέω ότι η κοπέλα δεν είναι ακόμα έτοιμη για εύηχα ακούσματα και βαριές ανάσες. Κώστα, άλλα μαγαζιά είναι τίγκα στη γυναίκα. Το δικό μας γιατί είναι τίγκα στο ‘γυναικά’;

This entry was posted on Monday, September 19, 2005 at 8:01 AM. You can skip to the end and leave a response.