Μπάρα τρίχα
-Για πες.
Κοίτα…Η αλήθεια είναι ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, προσδοκούσα μια ανάταση της ‘χώρας του σφυροδρέπανου’.
Ήθελα, μετά από αλλεπάλληλες αστοχίες, ένα μαύρο σσσσουτ, που θα έστελνε την υπεροψία στο καλάθι και θα ανέβαζε τα μεγάλα ερωτήματα στην κορυφή του βάθρου.
Ήθελα να ξυπνήσω το πρωί και να ακούσω επιτέλους τους πάντες να παραδέχονται ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση ακυβερνησίας.
Nα με αναγνωρίσω στο είδωλο του εκλογικού καθρέφτη της χώρα μου. Να φανεί η έλλειψη αυτοδυναμίας του καθενός μας. Η ανάγκη για συνεννόηση, σύγκλιση, συνεργασία, στήριξη …
- Αλλά δυστυχώς.
Ευτυχώς να λες, που με λύτρωσαν οι Ρώσοι, οι οποίοι ικανοποίησαν τα χαιρέκακα αισθήματα που κάλυπτα κάτω από το μανδύα της προσωπικής μου δικαιοσύνης και κόρεσαν την ανάγκη μου για υστερικούς πανηγυρισμούς, κάτι που δεν κατάφεραν να μου προσφέρουν οι περισσότεροι συμπολίτες μου, οι οποίοι αν και δυσαρεστημένοι από τις τελευταίες απογοητευτικές εμφανίσεις της κωματικής ομάδας τους, μπόρεσαν να περιορίσουν τις φλόγες της αποδοκιμασίας που καιρό τώρα καίγαν’ τα μέσα τους, προκειμένου να διασώσουν το συντηρητικό συνήθειο της ψήφου του ιερού πολιτικού χώρου που κληρονόμησαν από τους πατέρες τους.
-Πες…
Περιμένω από αυτούς το ίδιο και μεγαλύτερο ακόμα σθένος, στο θέμα στήριξης και εναγκαλισμού της εθνικής μας ομάδας που προσπάθησε, αλλά δεν κατάφερε να πιάσει το όριο της βάσης που θα της επέτρεπε την είσοδο στα ανώτερα και ανώτατα επίπεδα του βάθρου.
Και μην ακούσω ότι όλοι μαζί ξενυχτούσαμε διαβάζοντας τις κινήσεις των αντιπάλων. Γιατί υπήρξαν και κάποιοι από εμάς που κατά τη διάρκεια των αγώνων μούντζωναν την οθόνη, αλλά τον ξέρεις μωρέ τώρα τον πατέρα σου. Είναι λιγάκι νευρικός. Γι αυτό σου λέω, μην τον στεναχωρείς τώρα. Ψήφισε το σωστό που σου λέει. Είναι κρίσιμα αυτή τη φορά. Ρίξ’ το τώρα και μην το ξαναρίχνεις. Καν’ το για μένα.
Σου θυμίζω κάτι;
Αυτά λένε στα παιδάκια και τα εγκλωβίζουν στο δικομματισμό.
-Λέγε τώρα!
Έτσι, η χώρα έχει πρωθυπουργό και εγώ δεν έχω αυτοκίνητο καρδιά μου, συνεπώς ούτε αιτία, ούτε κόρνα για να κατέβω στο κέντρο. Θα το πιω λοιπόν τοπικά το ποτό μου, παρά το γεγονός ότι από τις 6μιση το πρωί έχω διανύσει 650 χλμ..
Ωστόσο, έχω λόγους να γιορτάζω απόψε και η βραδιά είναι ξεχωριστή. Αρκετά ξεχωριστή ώστε να επιζητάει αλλαγή ποτού. Κάτι που να αρμόζει στην περίσταση.
-Γλυκέ μου, θα μου πεις επιτέλους τι θέλεις να πιεις;
Συμπάθησέ με καλή μου, αλλά στο πρόσταγμα του ‘για πες’, δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήθελες να ακούσεις και γι αυτό σκορπάω την ασυναρτησία μου στη μπάρα.
-Ξέρεις, εδώ μπαρ είμαστε. Ποτά πουλάμε.
Το ξέρω, απλώς εξομολογούμε πριν κοινωνήσω.
-Σου μοιάζω με τον παπα-Τσάκαλο;
Στο λένε συχνά, ε; Δεν ξέρω… Στο τούτο σου ίσως. Είστε συγγενής;
-Διάολε, τι θα πιεις;
Ένα J.R.Holden παρακαλώ.
-Τι είναι πάλι αυτό;
Αυτό είναι Black-Russian με ισπανική επαναστατική Dia-cola και βότκα της αρεσκείας σου.
Αλλά, όχι absolute. Μια διαλλακτικότερη.
Κοίτα…Η αλήθεια είναι ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, προσδοκούσα μια ανάταση της ‘χώρας του σφυροδρέπανου’.
Ήθελα, μετά από αλλεπάλληλες αστοχίες, ένα μαύρο σσσσουτ, που θα έστελνε την υπεροψία στο καλάθι και θα ανέβαζε τα μεγάλα ερωτήματα στην κορυφή του βάθρου.
Ήθελα να ξυπνήσω το πρωί και να ακούσω επιτέλους τους πάντες να παραδέχονται ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση ακυβερνησίας.
Nα με αναγνωρίσω στο είδωλο του εκλογικού καθρέφτη της χώρα μου. Να φανεί η έλλειψη αυτοδυναμίας του καθενός μας. Η ανάγκη για συνεννόηση, σύγκλιση, συνεργασία, στήριξη …
- Αλλά δυστυχώς.
Ευτυχώς να λες, που με λύτρωσαν οι Ρώσοι, οι οποίοι ικανοποίησαν τα χαιρέκακα αισθήματα που κάλυπτα κάτω από το μανδύα της προσωπικής μου δικαιοσύνης και κόρεσαν την ανάγκη μου για υστερικούς πανηγυρισμούς, κάτι που δεν κατάφεραν να μου προσφέρουν οι περισσότεροι συμπολίτες μου, οι οποίοι αν και δυσαρεστημένοι από τις τελευταίες απογοητευτικές εμφανίσεις της κωματικής ομάδας τους, μπόρεσαν να περιορίσουν τις φλόγες της αποδοκιμασίας που καιρό τώρα καίγαν’ τα μέσα τους, προκειμένου να διασώσουν το συντηρητικό συνήθειο της ψήφου του ιερού πολιτικού χώρου που κληρονόμησαν από τους πατέρες τους.
-Πες…
Περιμένω από αυτούς το ίδιο και μεγαλύτερο ακόμα σθένος, στο θέμα στήριξης και εναγκαλισμού της εθνικής μας ομάδας που προσπάθησε, αλλά δεν κατάφερε να πιάσει το όριο της βάσης που θα της επέτρεπε την είσοδο στα ανώτερα και ανώτατα επίπεδα του βάθρου.
Και μην ακούσω ότι όλοι μαζί ξενυχτούσαμε διαβάζοντας τις κινήσεις των αντιπάλων. Γιατί υπήρξαν και κάποιοι από εμάς που κατά τη διάρκεια των αγώνων μούντζωναν την οθόνη, αλλά τον ξέρεις μωρέ τώρα τον πατέρα σου. Είναι λιγάκι νευρικός. Γι αυτό σου λέω, μην τον στεναχωρείς τώρα. Ψήφισε το σωστό που σου λέει. Είναι κρίσιμα αυτή τη φορά. Ρίξ’ το τώρα και μην το ξαναρίχνεις. Καν’ το για μένα.
Σου θυμίζω κάτι;
Αυτά λένε στα παιδάκια και τα εγκλωβίζουν στο δικομματισμό.
-Λέγε τώρα!
Έτσι, η χώρα έχει πρωθυπουργό και εγώ δεν έχω αυτοκίνητο καρδιά μου, συνεπώς ούτε αιτία, ούτε κόρνα για να κατέβω στο κέντρο. Θα το πιω λοιπόν τοπικά το ποτό μου, παρά το γεγονός ότι από τις 6μιση το πρωί έχω διανύσει 650 χλμ..
Ωστόσο, έχω λόγους να γιορτάζω απόψε και η βραδιά είναι ξεχωριστή. Αρκετά ξεχωριστή ώστε να επιζητάει αλλαγή ποτού. Κάτι που να αρμόζει στην περίσταση.
-Γλυκέ μου, θα μου πεις επιτέλους τι θέλεις να πιεις;
Συμπάθησέ με καλή μου, αλλά στο πρόσταγμα του ‘για πες’, δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήθελες να ακούσεις και γι αυτό σκορπάω την ασυναρτησία μου στη μπάρα.
-Ξέρεις, εδώ μπαρ είμαστε. Ποτά πουλάμε.
Το ξέρω, απλώς εξομολογούμε πριν κοινωνήσω.
-Σου μοιάζω με τον παπα-Τσάκαλο;
Στο λένε συχνά, ε; Δεν ξέρω… Στο τούτο σου ίσως. Είστε συγγενής;
-Διάολε, τι θα πιεις;
Ένα J.R.Holden παρακαλώ.
-Τι είναι πάλι αυτό;
Αυτό είναι Black-Russian με ισπανική επαναστατική Dia-cola και βότκα της αρεσκείας σου.
Αλλά, όχι absolute. Μια διαλλακτικότερη.
This entry was posted
on Tuesday, September 18, 2007 at 12:28 AM.
You can skip to the end and leave a response.
» Post a Comment