One man’s trash, another man’s treasure
The Collaro-Conquest RC456. One High Fidelity Record Changer.
Γεννημένο στην Αγγλία το 1956-58 (συμπεριλαμβάνω την περίοδο κύησης), με ξύλινη, επεν(δε)δυμένη βαλίτσα Σουηδίας, μετοίκησε πιθανότατα το 60 στην Ελλάδα, όπου και μεσουράνησε τις επόμενες δεκαετίες συνοδεύοντας ηχητικά και με την παρουσία του, συλλογικές εκδηλώσεις και ιδιαίτερες προσωπικές στιγμές ανθρώπων που το περιέβαλαν. Τα τελευταία χρόνια, ‘κλεισμένο στον εαυτό του’ στο πατάρι, είχε αποσυρθεί στο σκοτάδι της σιωπής. Τη βραδιά της μετακόμισης του ιδιοκτήτη, εγκαταλελειμμένο, ρυπαρό και σε βαριά κατάσταση μη λειτουργίας, περίμενε στους κάδους της κεντρικής πλατείας το πρωινό δρομολόγιο, σφυρίζοντας ‘υπέρηχα’ κάτι από τα παλιά. Μια γλυκιά νοσταλγική μελωδία, απ’ αυτές που έλκουν ράτσες του είδους μου και με κάνουν να ουρλιάζω μέσα στη νύχτα.
Κάθομαι να το επιδιορθώσω. Το έκανα βίδες. 1 κουζινόχαρτο, μισό μπουκάλι οινόπνευμα, 20 μπατονέτες και πάστα γυαλίσματος. Και τρίψιμο. Πολύ τρίψιμο. Οι βασικές ηλεκτρονικές μου γνώσεις δείχνουν άχρηστες μπροστά στη βαριά μεταλλική ρομποτική του. Θαρρώ χρειάζεται μηχανολόγο.
Το κοιτάζω και φαντάζομαι
…ότι, αγοράστηκε με τον 1ο ή το 13ο μισθό κάποιου. Το βλέπω ανοιχτό στο βαλιτσάκι του στο σαλόνι, πάνω στο σεμεδάκι του τραπεζίου, βαλλόμενο απ’ τα εκστατικά βλέμματα των μελών τις οικογενείας, που καλωσορίζουν και περιεργάζονται το νέο μέλος στην κούνια του.
…τον μικρό της φαμίλιας να ανοίγει κρυφά τη βαλίτσα.
-Μη το βιλόιν Μη το πραζς μωρέ διάολε, μωρέ!
-Άσε με ρε γιαγιά. Ξέρω ’γω.
…να ταξιδεύει καλοκαίρι, στο πίσω κάθισμα του VOLVO.
...μικρά 45άρια και βινύλια των 33ων.
…το μανιώδη δεξιόχειρα καπνιστή, να καίει άθελά του τη βάση του βραχίονα κατά την αλλαγή.
…τα γέλια της κοπέλας, που έλυσαν τα κορμί της και τίναξαν σταγόνες κρασιού στο ύφασμα της επένδυσης.
Πώς να μη νοσταλγήσεις το άγνωστο;
Ρε… Ας μη γελιόμαστε ρε. Ξέρεις τι ‘ναι στροφορμή;**
Υ.γ.1. Το Word του 2002, δεν έχει στο λεξικό του τη λέξη βινύλιο. Σώστε το βινύλιο.
Υ.γ.2. Εάν έψαχνα, ίσως να έβρισκα και το κιτρινισμένο σεμεδάκι.
Υ.γ.3. Μία παρατήρηση για αριθμολάγνους : Στα 16 μου, η μητέρα μου ήταν 33ων και ο πατέρας μου 45. Σύμφωνα με όσα γνωρίζω, την εν λόγω χρονολογία, δεν υπήρχε γηραιός στον κύκλο της οικογενείας εις την ηλικία των 78. Ίσως ο προηγούμενος ιδιοκτήτης; Ίσως.
_____________________
* Στέρεο Νόβα : Σημείο ζωής
** ‘Ρε. Ξέρεις τι’ ναι Ζωή;’ / Γιώργος Βούλτατζης - No budget story
Γιού αρ, όχι απλά cool. The coolest. Γραμμόφωνο, λοιπόν! Γραμμόφωνο, το the great whatzit,
και, συμπληρωματικά, το μπρόουκεν φλάουερς ήταν από τις ωριμότερες και βαθύτερες ταινίες του κοινού μας φίλου. (Ώριμη = βοηθά την ακοή και την όραση. Βαθιά = δρα ψυχωφελώς)
5:41 PM
Με τσάκισες...
Όταν μπορείς, πέρνα από τη λοκάντα.
12:45 PM
Άλλος στα κόκαλα κι άλλος στον κάδο. Προφανώς θέλει ‘βρομιά’ και τύχη για ν’ αποκτήσεις το παλιοκούτι. Για άλλη μια φορά ‘η ζωή κλέβει την παράσταση’ και η φαντασία μου δείχνει ανέτοιμη να συλλάβει ιστορικά, σαν και το δικό σας mr.VJ. Ευλογημένος να’στε και αδημονώ να κατεβάσω το τρισδιάστατο video απ’το blog σας, όταν σε 20 χρόνια από τώρα θα μεταβιβάζετε την περιουσία σας στο κοριτσάκι σας, για να λάμψει το δικό της πρόσωπο.
Right on reverent Kuk! Μια αρσενική ταινία, ροζ de profundis.
1:53 PM
!!!!!
analogue!!!!
» Post a Comment